Για όλες τις αδέσποτες ψυχές.
Για κάθε ύπαρξη που τριγυρνάει χωρίς να έχει που να πάει. Για κάθε πλάσμα που το φαγητό κι η στεγή του είναι αβέβαιη. Για κάθε έναν που η στοργή κι η αγάπη έχει λείψει.
Αδέσποτοι είμαστε όλοι μέχρι να βρούμε το σπίτι μας, αυτό το σπίτι που θα είναι γεμάτο με τους ανθρώπους που θα είναι η οικογένεια μας , όχι γιατί έχουμε το ίδιο αίμα, αλλά γιατί μοιραζόμαστε την ίδια έγνοια μεταξύ μας, την ίδια χαρά.
Κανένας δεν επιλεγεί να είναι αδέσποτος, κανείς δεν θέλει να περιπλανιέται και να φοβάται ποιος θα τον κλωτσήσει, θα του πετάξει απόνερα και θα τον τραμπουκίσει.
Για κάθε ψυχή στο δρόμο, κάποιος πιο ισχυρός από αυτήν οφείλεται. Αυτός που δεν στείρωσε την σκύλα του και παράτησε τα μωρά της, αυτός που βαρέθηκε τον σκύλο του και τον άφησε όσο πιο μακρυά μπορούσε για να μην ξαναγυρίσει, αυτός που ρίχνει βόμβες και γκρεμίζει ζωές.
Τα σκυλιά που τα παρατάν μένουν για μέρες εκεί που τα άφησαν, προσμένοντας να γυρίσουν να τα πάρουν. Κυνηγάν τα αυτοκίνητα που περνάν γιατί ψάχνουν το δικό τους. Η πρώτη ιστορία που είχα ακούσει ήταν για ένα λυκόσκυλο που τα είχαν παρατήσει δεμένο σε ένα πάρκο. Όταν το βρήκαν ήταν αποστεωμένο και φοβερά αφυδατωμένο. Το είχαν δέσει γιατί όσο τον άφηναν λυτό επέστρεφε πάλι σπίτι του. Πόσο απάνθρωπο είναι αυτό;
Η αδέσποτη ζωή δεν είναι εύκολη και δεν είναι όμορφη. Την φωτίζουν όλοι εκείνοι που νοιάζονται και προσφέρουν τροφή και νερό, που ανησυχούν για την υγεία τους και τους αγοράζουν φάρμακα, που είναι άνθρωποι και δεν τσιγγουνεύονται χάδια και χαμόγελα, μια απλή κουβέντα. Αλλά η αδέσποτη ζωή δεν παύει να είναι στενάχωρη.
Πως αντέχουν όλες αυτές οι αδέσποτες ψυχές λοιπόν, γιατί συνεχίζουν το δρόμο τους;
Γιατί η ελπίδα είναι πιο δυνατή. Γιατί όλοι θέλουμε εκείνο το σπίτι που θα ξεχειλίζει ευτυχία και όμορφες στιγμές. Κι αυτό είναι η παρηγοριά στη βροχή, αυτός είναι ο λόγος που σε ακολουθεί και σε φέρνει μέχρι το σπίτι. Ψάχνει να βρει το δικό του.
Σήμερα ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο όλους τους αδέσποτους σκύλους, τις αδέσποτες γάτες, τους αδέσποτους ανθρώπους. Όλες τις αδέσποτες ψυχές.
Είτε έχεις βρει εκείνο το σπίτι είτε ακόμα το ψάχνεις, ξέρεις πως είναι η αναζήτηση, πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος.
Μην προσπερνάς όσους είναι ακόμα εκεί.
Γιατί αυτό που πιο πολύ λείπει από όλους τους αδέσποτους δεν είναι ούτε το φαγητό, ούτε η στέγη. Είναι η αγάπη.