Η φιλοξενία ενός ζώο είναι κάτι που φαντάζει πολύ δύσκολο δε κάποιον που δεν το έχει δοκιμάσει ή που το έχει κάνει μόνο μία φορά ενδεχομένως, είναι όμως μια προσφορά ανεκτίμητης αξίας που όποιος κάνει συστηματικά κυριολεκτικά εθίζεται.
Οι ανάγκες για φιλοξενίες είναι ακόρεστες, αφού καθημερινά βρίσκονται ζώα σε ανάγκη, από κουτάβια που δεν μπορούν να επιβιώσουν στο δρόμο , μέχρι τραυματισμένα πλάσματα που χρειάζονται φροντίδα για να τα καταφέρουν. Εφόσον δεν έχουμε κάποιο χώρο, όλα αυτά τα ζώα βρίσκουν καταφύγιο στα σπίτια, τις αυλές, τα κτήματα ακόμα και τα μπαλκόνια εθελοντών. Δυστυχώς οι εθελοντές δεν είναι αρκετοί όμως.
Οι συχνότερες ανησυχίες ατόμων που σκέφτονται να φιλοξενήσουν είναι ότι στο τέλος θα τους μείνει το ζώο, ότι θα δεθούν και δεν θα μπορούν να το δώσουν αλλά και τα έξοδά του. Για όλα αυτά όμως υπάρχουν απαντήσεις και λύσεις. Τα έξοδα, από την τροφή μέχρι τα κτηνιατρικά καλύπτονται εξολοκλήρου απο εμάς. Το εκάστοτε ζωάκι μένει σε κάποιον για όσο διάστημα θέλει αυτός να μείνει.Εκεί πρέπει να ξέρει ο καθένας και τις δικές του δυνατότητες αλλά να έχει κατανόηση και για τις δικές μας. Αν κάποιος μας πάρει σήμερα το πρωί πως ως το βράδυ πρέπει να φύγει το σκυλάκι προφανώς θα δυσκολευτούμε. Αν όμως ξέρουμε απο την αρχή ή κάποιες μέρες νωρίτερα, τότε θα φύγει όταν έχει ζητηθεί. Σχετικά τώρα με το συναισθηματικό δέσιμο….αυτό είναι αναπόφευκτο. Κάθε σκυλί που μεγαλώνεις με αγάπη, που του δίνεις φροντίδα και σε κοιτάει με αφοσίωση και ευγνωμοσύνη γιατί για αυτό είσαι η οικογένεια που βρήκε κι όχι ένας σταθμός, γίνεται κομμάτι σου και είναι δύσκολο να το αποχωριστείς. Όταν όμως πάει σε ένα καλό σπίτι, με μια οικογένεια που του αξίζει, δεν σε νοιάζει πια, γιατί ξέρεις πως είναι καλά. Και ξέρεις πως μπορείς να βοηθήσεις ένα άλλο σκυλάκι να ζήσει το ίδιο. Μπορείς να σώσεις ένα ακόμα πλάσμα από τις κακουχίες και την κακομεταχείριση, από τις βίαιες αντιδράσεις και τον άδικο, βασανιστικό θάνατο. Αν η Γιώτα κι ο Σάββας δεν παίρναν την Ρόμπιν στα σπίτια τους για μήνες ολόκληρους δε θα έβρισκε την Εβίτα, αλλά κάποια στιγμή θα πέθαινε απο τροχαίο στην Κορίνθου. Αν η Βάσω κι η Εύη δεν κρατάγαν στην αυλή τους για 2,5 χρόνια τις τυφλές Μάτα και Χαρη, τώρα δεν θα τρέχαν χαρούμενες σε ένα δάσος με μια οικογένεια που τις λατρεύει, αλλά θα πεθαίναν από ασιτία και αρρώστιες. Αν η Μόνικα δεν πρόσφερε το σπίτι της στον Σπάρκυ, δεν θα έβρισκε την αγκαλιά της Γενοβέφας αλλά θα περιφερόταν μόνος στο ποτάμι.
Ακόμα και λίγες μέρες, είναι σημαντικές. Αν το σκέφτεσαι, δοκίμασέ το. Ότι κι αν γράψω εγώ είναι λίγο. Θα τα καταλάβεις όλα όταν σε ευχαριστήσει το πρώτο πλάσμα που θα σώσεις με το να του δώσεις την ευκαιρία της αναμονής για σπίτι και οικογένεια.
Όποιος θέλει να το προσπαθήσει, ή θέλει να μάθει περισσότερα σχετικά με τις φιλοξενίες, μπορεί να στείλει μήνυμα στη σελίδα μας. 🙂
Skip to content
