Η ιστορία της Λήδας

Αν δεν είναι αυτό έρωτας, τότε τι μπορεί να είναι;
Η Λήδα είναι μια σκυλίτσα που η ιστορία της ήταν από τις πιο θλιβερές, όμως φαίνεται πως το σύμπαν της φύλαγε κάτι πολύ καλό για να επανορθώσει 😉
Την γνωρίσαμε πριν από 4 σχεδόν χρόνια, όταν ο τότε ιδιοκτήτης της έβαλε τα μωρά της σε μια κούτα με σκοπό να τα εγκαλατείψει. Φιλόζωος εθελοντής τον είδε, τον ρώτησε τι συμβαίνει και η υπόθεση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα μια καταδικαστική απόφαση πριν από λίγους μήνες 🙂 Τότε η Λήδα μεταφέρθηκε στο καταφύγιο κι ενώ ελπίζαμε σε μια σύντομη υιοθεσία σαν λαμπραντόρ, η Λήδα έμεινε εκεί όλο αυτό τον καιρό, όλα αυτά τα χρόνια, με μόνη εξαίρεση μια θλιβερή περίοδο αποτυχημένης υιοθεσίας. Μια υιοθεσία που κατέληξε με τη Λήδα μόνιμα δεμένη, το φαγητό να της το πετάν από μακρυά γιατί όταν πλησίαζαν πήδαγε πάνω τους για χάδια και δεν θέλαν να τους ακουμπάει 🙁 
Την πήραμε κι από εκεί και ξαναβρέθηκε στο καταφύγιο, να περνάει ο καιρός και κανείς να μην τη ζητάει. Μέχρι που ο Βαγγέλης  ζήτησε την Άρια, τη σκυλίτσα στο ορεινό χωριό που θέλησε να κρατήσει ο κύριος που είχε την ταβέρνα εκεί, κι αφού η Άρια δεν ήταν διαθέσιμη, του είπαμε την ιστορία της Λήδας ελπίζοντας σε ένα θαύμα αφού μοιάζαν σχετικά. Και το θαύμα έγινε! 🙂
Ο Βαγγέλης αποφάσισε πως ήθελε να υιοθετήσει τη Λήδα, και ήταν τόσο αποφασισμένος που την κουβάλησε αγκαλιά για αρκετά μέτρα αφού ο δρόμος δεν ήταν προσβάσιμος με αυτοκίνητο λόγω των βροχών. 
Η Λήδα πλέον έχει οικογένεια, την οικογένεια που ίσως είχε ονειρευτεί τόσο πολύ που δεν τολμούσε να πιστέψει ότι θα γίνει αληθινή. Με το φιλαράκο της τον Πακ, που τη δέχτηκε με χαρά βρίσκοντας στο πρόσωπό της το παρεάκι που ήθελε, περνάνε μαζί τις μέρες τους, κοιμούνται παρέα και συναγωνίζονται για τα χάδια του Βαγγέλη. 
Τα δικά μας λόγια πολλά, η χαρά μας απερίγραπτη για τη Λήδα, τη Λαμπραντορίτσα μας όπως τη λέγαμε εμείς. Όμως όσα κι αν πούμε, νομίζω πως το βλέμμα της στην πρώτη φωτογραφία, λέει τα πάντα πολύ καλύτερα.
Είναι το βλέμμα της ευγνωμοσύνης, της απόλυτης αφοσίωσης, είναι το ευχαριστώ μιας ψυχούλας που γυρνούσε ψάχνοντας τον άνθρωπό της. 
Και τον βρήκε! 🙂