Ο Job, είναι μία περίπτωση υιοθεσίας, που μας δίνει δύναμη να παλεύουμε, να μην τα παραταμε, και να νιώθουμε ότι αξίζει τον κόπο και τον πόνο και ότι δεν είναι όλα μάταια. Αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του και ας είναι λίγο μεγαλη…
Ο Job υιοθετήθηκε πριν τρία χρόνια περίπου από τον καταπληκτικό Αιδινιδης Μιχαλης και από τότε ζει ένα όνειρο ♥️.
Ο Μιχάλης δεν είχε ποτέ δικό του σκύλο και φυσικά δεν ήταν εξοικειωμενος στο πως είναι να ζεις μ έναν αρκουδο πάνω από τριάντα κιλά, μέσα στο σπίτι με τόσο τρίχα και τις ευθύνες που έχει. Η αγάπη του όμως, τον έκανε να παραβλεψει όλες τις δυσκολίες, και να αλλάξει την ζωή του, ώστε να χωράει μέσα σ αυτή και ο Job. Από την πρώτη μέρα, έγιναν αχώριστοι, και αυτό που μας λέει συνέχεια ο Μιχάλης, είναι πως ο Job είναι όλη του η ζωή, το παιδί του, και δεν μπορεί να φανταστεί πως ζούσε πριν, χωρίς αυτή την αγάπη ♥️
Όπως θα δείτε στις φωτογραφίες , τον έχει πάντα μαζί του, στις διακοπές στη θάλασσα, στο βουνό, παντού. Κι ας είναι τόσο μεγαλόσωμος, χωράει παντού… Κι ο Job όμως, δέχτηκε τόσο καλά την καινούργια του ζωή, λες και ήταν μαθημενος στα σαλόνια 😄
Δεν ήταν όμως… Ας δούμε λίγο την ιστορία του :
Βρέθηκε παρατημενος σ ένα ορεινό χωριό της Αιγίου, όχι και τόσο φιλόξενο με τα αδέσποτα, αφού οι φόλες είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Οι κάτοικοι που μας ενημέρωσαν, παραδέχτηκαν μετά από δική μας πίεση, ότι κάποιοι από το χωριό, τον φόρτωσαν σ ένα αγροτικό και τον πήγαν σ ένα ποτάμι και τον εγκατέλειψαν γιατί λέει, φοβόταν ότι θα τους φάει τις κότες και τα ζωντανά και ότι ήταν άγριος. Με τον φόβο ότι θα τους κάνουμε καταγγελία, αφού απαγορεύεται ο καθένας από μόνος του να παίρνει ένα αδέσποτο από το δρόμο και να το εξαφανίζει, πήγαν στο σημείο που εγκατέλειψαν τον Job, τον βρήκαν, και μας τον παρέδωσαν. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χάθηκε ο Job και ξαναβρεθηκε.
Η δεύτερη φορά που στάθηκε άτυχος, ήταν όταν υιοθετήθηκε από έναν κύριο που ζούσε με την μητέρα του, και τον ήθελαν για φύλακα. Δυστυχώς όμως, ο κύριος αυτός, αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και μπήκε στο νοσοκομείο για αρκετό καιρό. Ο Job έμεινε πάλι μόνος του σε μια αυλή και μεις να ψάχνουμε πάλι για σπίτι. Ένας εθελοντής μας πήγαινε κάθε μέρα για να τον ταΐζει γιατί η ηλικιωμένη μητέρα του κυρίου δεν μπορούσε να ασχοληθεί.
Και τότε βρέθηκε ο Μιχάλης, που ήθελε να γίνει σκυλομπαμπας, και να πάρει τον Job. Κλείστηκε λοιπόν το ραντεβού, να έρθει από την Αθήνα να τον πάρει. Πήγαμε και εμείς να πάρουμε τον σκυλακο από την αυλή της ηλικιωμένης κυρίας και το σκυλάκι, άφαντο. Με πολύ κόπο την βρήκαμε και μας είπε ότι τον έδωσε σ έναν κτηνοτροφο, σ ένα χωριό, γιατί δεν τον ήθελε άλλο στο σπίτι της. Ο Μιχάλης στον δρόμο, ερχόταν, και εμείς δεν είχαμε σκύλο να του δώσουμε. Πανικός… Ξαφνικά γίναμε “Νικολουλη” και αρχίσαμε να ψάχνουμε τον κτηνοτροφο. Τον βρήκαμε και μας είπε ότι το σκυλί το θέλει για τα πρόβατα, και ότι το πήγε σήμερα σ ένα χωριό των Καλαβρύτων, που έχει τα ζώα του. Του εξηγήσαμε ότι έρχεται ο άνθρωπος από Αθήνα για να τον πάρει και κακώς του το έδωσαν χωρίς να μας ενημερώσουν. Ευτυχώς μετά από πολύ διαπραγμάτευση και αφού του είπαμε ότι θα του πληρώσουμε την βενζίνη, δέχτηκε να πάει να μας τον φέρει. Ο Μιχάλης είδη είχε φτάσει και μας περίμενε υπομονετικά,δείχνοντας κατανόηση σ όλο αυτό το μπέρδεμα.
Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που χάσαμε τον Job, και τον ξαναβρήκα με. Αυτή ήταν και η τελευταία μέρα της άτυχης ζωής του. Ήταν η μέρα που ο Μιχάλης και ο Job, τελικά συναντήθηκαν αγαπήθηκαν και έμειναν για πάντα μαζί. Ήταν η αρχή μιας υπέροχης ζωής και για τους δύο. Η ζωή που θα ήθελε ο κάθε σκύλος 💟
Μιχάλη, σ ευχαριστούμε που έδωσες ευκαιρία σ αυτό το πλάσμα που τόσο του άξιζε. Σ ευχαριστούμε για την ελπίδα και το παράδειγμα που δίνεις. Σας ευχόμαστε μέσα απ την καρδιά μας να είστε για πάντα μαζί, με υγεία και ευτυχία στη ζωή σας. ♥️♥️♥️
Skip to content
