Γεια σας, είμαι η Stephani και μεγάλωσα σε ένα σπίτι φιλικό προς τα κατοικίδια στο Αμβούργο. Τα ζώα θεωρούνταν πάντοτε ως μέλη της οικογένειας και είχαμε κάθε λογής ζώα. Κουνέλια, ινδικά χοιρίδια, παπαγάλους, 2 μικρά κατσίκια, γάτες και σκύλους. Η Κίρα ήταν το πρώτο μου σκυλί και την πήγα βόλτα όταν ήμουν 2 ετών.
Στην ηλικία των 33 ετών, μετακόμισα στην Ελλάδα με τη γάτα μου την Lizzy και εκεί έμαθα πολύ γρήγορα ότι τα ζώα αντιμετωπίζονται διαφορετικά . Τα ζώα ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μέλος της οικογένειας εδώ. Όπου και αν έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα, πολλά σκυλιά λιμοκτονούσαν χωρίς να έχουν πρόσβαση στο νερό, σκυλιά κρεμασμένα σε δέντρα, κουτάβια και γατάκια που πετάχτηκαν στα σκουπίδια και ένα χτυπημένο άλογο για το οποίο κανείς δεν αισθάνθηκε υπεύθυνος. Αυτό με συγκλόνισε περισσότερο, αυτή την αδιαφορία σε συνδυασμό με τη στάση ότι απλά έτσι είναι!
Στο Αίγιο, κοντά στο νοσοκομείο, βρήκα ένα άλογο που βρισκόταν στο δρόμο, το οποίο προφανώς είχε χτυπηθεί και υπέφερε στον καυτό ήλιο, δεν είχε καμία πιθανότητα να σηκωθεί μόνο του. Ο φίλος μου, ο αδελφός του και εγώ αρχίσαμε αμέσως να κατασκευάζουμε μια σκιερή οροφή, καλύπτοντας το άλογο με βρεγμένες πετσέτες και εγώ οδηγούσα από κτηνίατρο στον κτηνίατρο για βοήθεια – χωρίς επιτυχία. Ακόμη και στο γραφείο του Δημάρχου κανείς δεν αισθάνθηκε υπεύθυνος!
Με άλλα λόγια, αυτό το άλογο θα κατέληγε να πεθαίνει στο δρόμο αν δεν συνέβαινε κάτι.
Έμεινα στην πλευρά του αλόγου για ώρες, φωνάζοντας, τρέμοντας, αβοήθητη και προσευχόμουν. Τι έπρεπε να κάνω;
Έτσι, με βρήκαν δυο joggers, οι οποίοι έτρεχαν το βράδυ.
Η τύχη ήταν με το μέρος μου!
Ένας από αυτούς γνώριζε ένα αγρόκτημα με άλογα / γαϊδουράκια προς την κατεύθυνση για Κιάτο. Κάλεσε εκεί, οργανώθηκε μια μεταφορά και το άλογο διασώθηκε. Δεν χρειαζόταν να πεθάνει στο χαντάκι του δρόμου, δεν χρειαζόταν να υποβληθεί σε ευθανασία γιατί τα τραύματά του δεν ήταν τόσο σοβαρά – μπορούσε να ζήσει, , τα καταφέραμε!
Αλλά από δω και πέρα η έλλειψη συνειδητοποίησης των δικαιωμάτων των ζώων στην Ελλάδα έκανε βαθιές ρίζες μέσα μου.
Στο πρωινό του νέου έτους 2009 βρήκα 6 κουτάβια σε ένα έρημο χωράφι στην Τέμενη. Πήγα για μια βόλτα στην περιοχή με τα σκυλιά μου και για πάνω από 3 ημέρες δεν υπήρχε καμία μάνα,άρα κάποιος τα είχε αφήσει εκεί για να πεθάνουν. Έτσι πήρα τα πλασματάκια στο σπίτι μου-αυτό άγχωσε την πεθερά μου!Έπρεπε να πάω τα κουτάβια πίσω και πήγαινα εκεί τρεις φορές την ημέρα για να τα ταίσω. Έψαχνα τρόπους για να φιλοξενήσω τα μικρά κάπου κοντά, κάτι που ήταν δυνατό μετά από πολλές ενέργειες. Βρήκα ένα περιφραγμένο οικόπεδο, έναν ελαιώνα. Εκεί χτίσαμε ένα σπίτι για τα κουτάβια και κατά τη διάρκεια της ημέρας τα μικρούλια θα μπορούσαν να παίζουν στο λιβάδι. Το ερώτημα ήταν, τι κάναμε απο κει και πέρα; Φαντάστηκα ότι θα ήταν υπέροχο να πάνε αυτά τα σκυλιά στη Γερμανία.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου οργανώσεις καλής μεταχείρισης των ζώων στην περιοχή, αλλά βρήκα στην Πάτρα μια γερμανική οργάνωση. Τηλεφώνησα στη Γερμανία και μου είπαν ότι αν μπορούσα να μεγαλώσω τα κουτάβια μέχρι τον 3-4 μήνα, θα υπήρχε η δυνατότητα να πάνε στη Γερμανία. Τα έξοδα μετακίνησης, οι εμβολιασμοί και τα τσιπ είχαν αναληφθεί.
Yay !!!!!!!!!!! Έτσι, μεγάλωσα αυτά τα χαριτωμένα πλασματάκια, πέρασα πολύ χρόνο μαζί τους, κοινωνικοποιώντας τα με τα σκυλιά μου και φυσικά με τον καιρό μου έκλεψαν την καρδιά.
Πήρα φωτογραφίες και βίντεο που μπήκαν στον ιστότοπο του οργανισμού καλής μεταχείρισης των ζώων και σταδιακά βρέθηκε ένα σπίτι και για τους έξι..
Την ημερομηνία της αναχώρησής τους οδήγησα τα κουτάβια στην Αθήνα στο αεροδρόμιο, τους έδωσα ένα φιλί για αντίο και τα έβαλα στα κιβώτια πτήσης τους.
Το βράδυ και τις επόμενες μέρες έλαβα φωτογραφίες και ευχαριστίες από τους νέους ιδιοκτήτες. Είδα τον Punto στο περσικό χαλί, την Tilly αγκαλιασμένη με τον άνθρωπο της, τον Broesel να σκοντάφτει στο λιβάδι, είδα όλες τις έξι ψυχές μου ευτυχισμένες στο σπίτι τους.
Ήμουν ευγνώμων και χαρούμενη!
Τώρα, δεν είναι δύσκολο να φανταστείτε πώς έγινα μέλος του Φιλοζωικού Συλλόγου Αιγιαλείας, σωστά;
