Η Κλαίρη εμφανίστηκε ξαφνικά να τριγυρίζει στο Μουσείο πριν ένα χρόνο και κάτι. Εξαθλιωμένη, σκελετωμένη, ένα ερείπιο που περιπλανιόταν χαμένο στο πλακώστρωτο και τα στενά του Αγι-Ανδρέα. Ήταν περίπου 10 ετών, με καλαζάρ, χώρια η πείνα και η ανέχειά της. Είπαμε να κάνουμε μια προσπάθεια μήπως βρεθεί κάποιος να τη φιλοξενήσει κι ίσως να την υιοθετήσει. Όμως, ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσο πιθανό είναι να υπάρξει ενδιαφέρον για ένα ηλικιωμένο, άρρωστο σκυλί που βρίσκεται ήδη σε μαύρο χάλι; Οι επιλογές μας δεδομένες, έπρεπε να βρεθεί κάποιος αλλιώς θα πήγαινε για ευθανασία, αφού δεν υπήρχε μέρος φιλοξενίας και σίγουρα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στο δρόμο. Το γράψαμε κι αυτό ξεκάθαρα, όμως παρά τη θλίψη και τη συμπόνοια που ξεχείλιζε στα σχόλια δεν βρέθηκε ούτε ένας να προσφέρει την αυλή του, το κτήμα του, οτιδήποτε για οποιοδήποτε διάστημα.
Η διορία που είχαμε θέσει πλησίαζε, οι εκκλήσεις πύκνωναν, το ίδιο και οι θλιμμένες φατσούλες, όλα ανήμπορα όμως για κάτι ουσιαστικό. Και τότε ήρθε το μήνυμα της Τζίνα Τσουκαλά. Η Τζίνα είχε ήδη 3 σκυλάκια, πολλές γάτες και συχνά φιλοξενεί σκυλιά σε ανάγκη, πάντα όμως είναι γεμάτη ακριβώς γιατί ποτέ δεν αφήνει χώρο ανεκμετάλλευτο. Το μήνυμα απλό και σύντομο, φέρτε την σε μένα, ένα στόμα ακόμα, θα βρει το χώρο της, θα τα καταφέρουμε.
Αν περάσεις τώρα από το σπίτι της Τζίνας θα βρεις μια όμορφη, δυνατή κυνηγοσκυλίτσα να γαβγίζει αγέρωχη και σίγουρη, να παίζει με τους φίλους της και θα σκεφτείς τι όμορφο σκυλί ενώ σίγουρα δεν πάει ο νούς σου στην ηλικία της.
Είναι η Κλαίρη της, που αναστήθηκε κυριολεκτικά και σε τίποτα δεν θυμίσει το φοβισμένο σωρό από κόκαλα που παρέλαβε 15 μήνες πριν.
Για κάποιους ανθρώπους, όπως η Τζίνα, όλο αυτό είναι αυτονόητη πράξη, απλά είναι πολύ λίγοι. Όμως με λίγη πίστη μπορούμε να γίνουμε όλοι μας λίγο πιο πολύ σαν αυτούς. Αξίζει να το προσπαθήσουμε 
