Αγαπώ πολύ τα ζώα, όλα ανεξαιρέτως. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου πάντα υπήρχε σκύλος, γάτα, κουνέλι, χελώνα ή και όλα μαζί, και όπου με δίδαξαν να τα αγαπώ και να τα προστατεύω. Στο σχολείο είχα την τύχη να ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα, μην τάχα σαν κι εμένα κι εκείνα δεν πονούν;» Σαν παιδί ένοιωθα μεγάλη λύπη στο ζωολογικό κήπο και ποτέ δε θέλησα να πάω στο τσίρκο. Ποτέ δε χάρηκα με τα δελφίνια που χορεύουν ή με τις μαϊμούδες που κάνουν διάφορα κόλπα. Όταν τα έβλεπα ένοιωθα μια απέραντη θλίψη και μου ερχόταν να κλαίω. Πολύ θα ήθελα να έχω οικονομική δυνατότητα ή ένα μεγάλο κτήμα όπου θα μπορούσα να φιλοξενώ και να βοηθάω ζώα που έχουν ανάγκη και που δε γνώρισαν την αγάπη και τη στοργή. Δυστυχώς δεν έχω αυτές τις δυνατότητες. Σαν ανάδοχος βοηθάω κάποια ζώα που έχουν 
ανάγκη. Συνεισφέροντας ένα μικρό ποσό, δίνω τη δυνατότητα στους εθελοντές να τους παρέχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, τροφή ή φάρμακα. Οι εθελοντές κάνουν ένα τιτάνιο έργο στηριζόμενοι κυρίως στην δική τους ψυχική αντοχή. Η μηδενική συνεισφορά από την πολιτεία, η αδιαφορία από την πλειοψηφία του κόσμου και η κακόπιστη κριτική είναι από τα πιο συνηθισμένα που έχουν να αντιμετωπίσουν. Η αναδοχή μου δίνει τη δυνατότητα να γίνω αρωγός τους και να νοιώθω ότι γίνομαι και εγώ μέρος μιας αλυσίδας που μπορεί να δώσει στα ζώα ένα καλύτερο αύριο. Μου γεμίζει την ψυχή μου.