Δεν ξέρω που είναι η μαμά μου. Με πήραν μαζί με το αδελφάκι μου από κοντά της πριν καν κλείσουμε τον πρώτο μήνα της ζωής μας. Μας βάλαν σε μια κούτα και μας άφησαν σε ένα άγνωστο μέρος. Είχε κρύο, ακούγαμε πολλά άλλα σκυλιά και θορύβους και φοβόμασταν. Ευτυχώς είχαμε ο ένας τον άλλο, όμως αυτό δεν αρκούσε. Μετά από ώρες κάποιος μας σήκωσε και άρχισε να μας περιεργάζεται βγάζοντας περίεργους ήχους. Από τη μία μας καλόπιανε και μας έλεγε γλύκες και μεις ηρεμούσαμε λίγο κι από την άλλη άρχιζε να φωνάζει και να βρίζει για αυτούς που μας άφησαν και πάλι τρομάζαμε. Με τον καιρό την συνηθίσαμε και μάθαμε πως έτσι είναι, ήταν η νέα μας μαμά, η Πόπη. Η Πόπη έχει πολλά πολλά παιδιά σαν κι εμάς, και μας προσέχει όλους με αυτό το μείγμα άκρατης τρυφερότητας και έντονης φωνής. Μας τάισε και δυναμώσαμε, μας μεγάλωσε για 2 μήνες και πλέον και μας έταζε ένα καλό σπίτι που θα μας αγαπάει όπως πρέπει.
Χτες το απόγευμα ήρθε και μας πήρε με μια άλλη κυρία που θα μας πήγαινε λέει στο μόνιμο σπίτι μας. Η Τίνα Στάικου είχε κάνει όλη την αναζήτηση των κατάλληλων για μας οικογενειών. Φοβήθηκα όταν μας πήραν και πάλι, που θα πηγαίναμε αυτή τη φορά; Μετά από λίγες ώρες φτάσαμε. Δεν ξέραμε που είμαστε και πάλι, φωνές ανθρώπων αυτή τη φορά, χαρούμενες φωνές, φώτα, ζεστασιά. Ένα αγοράκι με πήρε στα χέρια του. Φαινόταν πολύ χαρούμενο. Με έβαλε κατευθείαν στην αγκαλιά του και με κράτησε σφιχτά. Άκουσα την καρδιά του και νομίζω πως συγχρονίστηκε με τη δική μου. Ζεστασιά. Ο Θεμιστοκλής είναι πια η οικογένειά μου. Μαζί θα μεγαλώνουμε, θα κάνουμε σκανταλιές και παιχνίδια και στο τέλος της μέρας θα κοιμόμαστε παρέα. Όλα αυτά μου φαίνονται πολύ καλά για να ναι αληθινά, όμως τότε ακούω πάλι την καρδιά του Θεμιστοκλή και όλα φαίνονται δυνατά.
Το αδερφάκι μου το πήρε η δική του οικογένεια, είχε τις δικές του αγκαλιές και χάδια.
Μαθαίνω πως εκεί έξω υπάρχουν πολλές κούτες, πολλά μωράκια σαν κι εμάς βρίσκονται ξαφνικά μακρυά από τη μαμά τους, μόνα τους, πεταμένα. Τα περισσότερα πεθαίνουν, πολλά καταλήγουν σε πολύ κακούς ανθρώπους και ελάχιστα είναι τόσο τυχερά όσο εμείς.
Αν ήμουν άνθρωπος θα προσπαθούσα να πω σε όλους πόσο κακό είναι αυτό και θα έκανα ότι μπορώ για να το αλλάξω. Όμως είμαι μόνο ένα κουταβίνι, κι αυτή είναι μάλλον η μοναδική φορά που μιλάω, για αυτό σας παρακαλώ από την ιστορία μου να κρατήσετε μονάχα αυτό:
Εγώ είμαι καλά πια, βοηθήστε τους φίλους μου που δεν είναι.
